DUİNO AĞITLARI

Şair adı: Rainer Maria Rilke

Türü: Şiir

Basımevi: İş Bankası Kültür Yayınları, 2006

ISBN:  975-458-724-8

Sıra No: ŞİİR 085

Duino Ağıtları yirminci yüzyılın en büyük edebi eserlerinden biridir.  Rilke, on ağıtta, modern dünyada insan olmanın anlamını arar.  Özünde tutku, israr, keder, umutsuzluk, şakacılık, belirsizlik, çelişki yüklü olan Ağıtlar’da Rilke,  insanın ruhsal deneyime ve aklın sembollerle bilgiyi işlemesine olağanüstü duyarlılık gösterir.

Duino Ağıtlarında lirik bir “Ben”,  lirik bir “Sen” (melekler, aşıklar, anne,  baba, sevgili, bir incir ağacı,  tekamül etmiş bir iç ses, yeryüzü… ) bir arayış baskısıyla konuşur ve insanoğlunun durumumunun ciddiyetinin yasını tutar.  Ağıtlarda, varoluş ile uzlaşmak üzerine  ateşli bir monolog sürmektedir.  Bu monoloğun içeriği ve çözümü, ya da sonuçlanmasıdır Ağıtlar.

Duino Ağıtları okunmaktan çok şarkı gibi söylenmek üzere yazılmıştır sanki.  Daha ilk cümleden Rilke’nin bir tasası, bir “meselesi” olduğu görülür.  Rilke, ruhsal deneyime olağanüstü bir duyarlılık gösterir.  İnsan  bilincindeki ruhsal süreçle ilgilidir.  Bu kelimelere vurulamaz dünyayı ve onunla ilişki kurmanın güçlüklerini anlatır.

Dili  sürekli farklılıklar gösterir.  Keskin tasvirlerle algılamadaki duyarlılığını ve okuyucunun hayal gücünü özenli bir belirsizlik ile harekete geçirir. Belirsiz bir ortam içinde çok katmanlı anlamlar, paradokslar okuru zorlar.  Bilinçli olarak yapılan dilbilgisi hataları  insanı şaşırtır.  Dördüncü Ağıt’taki “herşey kendisi değildir” mısraı, Rilke’nin görüntüler ardındaki, içsel gerçekliğin farkındalığını anlatmaktadır.